Orpg Destiny's found ft dauntless

naam: Sasha Jhonson
Persoonlijkheid: lief, zorgzaam, actief, zelfverzekerd, niet snel bang.
Zwaktepunten: Lastig in het maken van vrienden, Romantiek, inhoudend;vertelt niet veel aan een ander.
Verhaal: Sasha is niet als alle anderen, ze heeft een gave. Wat voor een//? en waar komt ze in terecht?

(ik ben sasha in het verhaal, mijn vriendin dauntless schrijft Rafaël stukjes. Omdat we het op een andere site doen zal ik hier alle post plaatsen C;)


Ik liep buiten op straat. het was koud om me heen. Ik was vanochtend vergeten om een dikkere jas aan  te trekken. Het was tenslotte al herfst. Ik hoopte dat mijn moeder niet weer een feest voor me had georganiseerd nu ik 19 werd. Ze vierden het altijd zo uitgebreid. Overal slingers,  feestmutsen en van die saaie verjaardag muziek. ''Er is er een jarig Hoera Hoera'', kwam opzetten in mijn hoofd. Ik zuchtte. Daar had ik dus helemaal geen zin in. Mijn broer Martijn daarentegen, waardeerde het altijd wel. Hij probeerde er maar  iets leuks van te maken. Ik stapte in een grote plas water waardoor mijn schoenen helemaal nat werden. ''Ja hoor ook dat nog!''. Vlak daarna reed er ook nog een auto langs. Een enorme plens water vloog in mijn gezicht. Ik keek de chauffeur boos na, maar die lachte me alleen maar uit. Toen ik niet oplette botste ik op tegen een andere jongen. Hij was best lang en had zwart haar en een smal gezicht. ''Hé! Kijk eens uit waar je...'', op dat moment besefte hij dat hij me herkende. Toen ik beter keek dacht ik na. ''Hee, jij bent Sasha toch?'', vroeg hij aan me terwijl hij tegen een prullenbak aan leunde. ''Ja dat klopt, maar wie ben jij?'', vroeg ik aan hem. ''Ik ben Jeremy, van de middelbare. We zaten samen in de 3e klas havo. Nu ik beter keek kon ik het me weer herinneren. ''Oh ja, jij was die jongen die voor me zat tijdens Eco en Duits!''. ''Ja inderdaad!'', zei hij. ''Jezus jij bent ook ouder geworden, ik weet nog dat je je haar roze had geverfd!'', hij glimlachte naar me. Mijn haar was van nature blond, maar ik had het inderdaad een keer geverfd. Natuurlijk was het flink mislukt. ''Ja dat klopt ja. Alleen ging ik maar weer naar blond het was niet helemaal mijn ding''. Hij staarde me even aan en zei toen: ''Nou dat viel wel mee hoor. Word jij niet binnenkort 19  of 20? Ik zou het niet meer weten''. ''19 Ja'', zei ik terwijl ik eigenlijk weg wilde lopen. ''Nou ja, leuk! Ik zie je vast nog wel een keer.''. We wisselden nummers uit, hij zwaaide nog eens naar me en toen was hij weer weg. Wat vreemd, ik kon me herinneren dat hij was verhuist na het 3e jaar. Misschien was hij wel weer terug gekomen. Ik liep verder door de regen, terug naar het huis wat nu van mijn ouders was. Ik was er al uit en Martijn was nu al 21. Toen ik aanbelde deed er niemand open. Ik belde nog eens en zag toen iemand achter de deur  verschijnen. het was mijn moeder. Toen ze de deur open deed zag ik tranen in haar ogen staan. ''Mam, wat is er?'', vreg ik ongerust. In haar handen had ze de telefoon vast. Op het schermpje las ik 112 af.

Naam: Rafaël Diaval Northwood
Leeftijd: 20
Innerlijk: Rafaël komt uit een arm gezin. Al snel leerde hij dat alleen de sterkste overleefde en ging de criminaliteit in. Hij werd de uitbater van een van de grootste bordelen van de stad en leidde een luxueus leven, hoewel hij constant op zijn hoede moest zijn. Hij is sluw en gewiekst. Zijn beeld van vrouwen is niet dat wat de mensen vandaag hebben. Hij komt immers uit een andere tijd en durft hen wel eens neerbuigend te behandelen. De rest merk je wel in de ORPG
Uiterlijk: zie de picture
Extra: Hij is een Will-o-Wisp

Rafaël was in al die jaren de tijd uit het oog verloren. Hoelang bevond hij zich al in de tussenwereld, twee eeuwen, drie misschien? In het begin vond hij het wel leuk, wat onzichtbaar op de aarde ronddolen, maar na een tijd ging het vervelen. Zo stil werd het wel eens tijd dat hij ook hier verdween, maar hij wist dat dat niet ging gebeuren. De dag dat hij stierf werd hij wakker als wisp. Er was hem uitgelegd dat hij ooit een opdracht zou krijgen, nadat hij over zijn daden in zijn vorige leven had kunnen nadenken. Wel hij had er over kunnen nadenken, die opdracht mocht wel eens komen. Het was op een frisse herfstochtend terwijl hij op een bankje in het park zat dat er aan hem een gedaante verscheen. Zij legde hem uit dat hij nog precies een kans kreeg. Hij zou terug een vaste gedaante krijgen en de opdracht krijgen om zich te ontfermen over ene Sasha Johnson, indien hij sloeg zou hij eindelijk echt sterven, faalde hij dan kon hij voor eeuwig ronddwalen. Wel zolang ze knap was vond Rafaël het helemaal niet zo erg om zich over haar te ontfermen. "Ok komt in orde" zei hij vol zelfvertrouwen. De gloeiende gedaante tikte op zijn voorhoofd en verdween toen. Een warme tinteling ging door zijn lichaam en plots was hij weer van vlees en bloed. Hij rekte zich uit. "Geweldig, ik heb me al lang niet meer zo levendig gevoeld." Iets verderop staarde een zwerven hem doodsbang aan. Wat vrij normaal was als je iemand uit het niets zag verschijnen. "Ook een goedemorgen." zei hij overdreven vriendelijk en ging toen op pad, op zoek naar deze Sasha Johnson.
Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich, toen hij ze weer opende was de wereld helemaal grijs. Op verschillende gekleurde draden na. Deze draden waren het lot van mensen. Er ontsprong een draad vanuit hem en hij wist waar die naar leidde, Sasha, want zij was waar zijn lot hem naar toe bracht. Hij liet alle lijnen verdwijnen om het wat overzichtelijker te maken en volgde deze tot hij aan een huis kwam. De lijn ging naar binnen. "Hier zal ze dus wel wonen" zei hij tegen zichzelf en probeerde naar binnen te kijken. Er was duidelijk heel wat kabaal en onrust binnenshuis en enkele seconde later schrok hij op van een sirene. Een ambulance stopte en hij werd aan de kant geduwd. Nog een keer checkte hij de lotslijn. Deze was niet gebroken, dus Sasha moest nog in leven zijn.

''Mam wat is er'', schreeuwde ik haast tegen haar. Ze stond daar maar verstijfd in de deuropening en gaf geen antwoord. Ik rende naar binnen toe waar ik pap op de grond zag liggen. Hij had een grote wond aan zijn buik. ''Papa! Nee, wat is er gebeurd!'' Toen ik dichterbij kwam zag ik dat hij bewusteloos was. Mijn moeder stond in de deuropening met tranen in haar ogen. Ik rende naar haar toe en ze omhelsde me. Ze aaide me over mijn hoofd heen. Half door haar tranen heen zei ze: ''Het komt wel goed schatje. Ssttt stil nou maar''. Toen hoorde we de deurbel. Het was Martijn die zich af vroeg wat er allemaal aan de hand was. Toen ook hij Pap op de grond zag liggen en begreep wat er aan de hand was werd hij wit in zijn gezicht. We hoorde de ambulance steeds dichterbij komen. Martijn en ik stonden in de hal te kijken naar hoe ze papa op de brancard tilden. Ze namen hem mee naar buiten in de ambulance. Opeens werd het me allemaal teveel. Ik rende naar buiten toe met een betraand gezicht. In mijn vaart botste ik op tegen een jongen. Maar ik duwde hem weg. De ambulance reed weg en een van de medewerkers vertelde me om rustig te blijven. Ik rende achter de ambulance aan maar die was al weg. Ik rende naar het bos toe waar ik tegen een boom aan ging zitten. Met mijn handen om mijn hoofd heen maakte ik me klein. Hij kon echt niet dood gaan! Mijn vader! Nee! Toen ik omhoog keek zag ik dezelfde jongen die ik net opzij had geduwd. Ik schrok. ''Laat me met rust wat moet je van me!''

Al snel kwam hij er achter dat het niet Sacha maar haar vader was die gewond was.Hij werd bewusteloos in de ambulance gedragen. Zo te zien was zijn kans op overleven klein. Niet veel later zag hij haar eindelijk. Ze kwam huilend naar buiten gerend en deed er alles aan om mee op de ambulance te mogen, maar het was tevergeefs. Rafaël kon zich wel inbeelden dat ze best knap was zonder al die tranen op haar gezicht. 'Ok tijd om aan je opdracht te beginnen' zei hij in zichzelf en ging haar achterna. Hij vond haar in het bos, zoals hij al wel verwacht had was ze niet in een al te best humeur.
"Wel het klinkt waarschijnlijk heel eng, gezien het feit dat je me totaal niet kent, maar ik wou gewoon checken of het goed met je ging, wat dus duidelijk niet het geval is. Dat was je vader toch? Het moet erg zijn om iemand van wie je houdt op zo'n manier te zien." Hij ging naast haar zitten. Zijn band met zijn ouders was nooit erg goed geweest. Moest dit bij hem gebeuren zou hij waarschijnlijk blij zijn in plaats van verdrietig. Dan was er ten minste een mond minder die gevoed moest worden.

Hij vroeg of het goed met me ging. ''Of het goed met me gaat?'', zei ik half stotterend. ''Wat denk je zelf! Zag je dan zelf net die ambulance niet?'', schreeuwde ik bijna tegen hem. Mijn gedachtes dwaalde in een veel te snel tempo door me heen. Ik was er even niet bij. ''Sorry'', zei ik kortaf tegen hem. Hij ging naast me zitten. ''Dat was je vader toch? Het moet erg zijn om iemand van wie je houdt op zien manier te zien.", zei hij tegen me. Ik moest even goed nadenken over mijn antwoord. hij had wel gelijk, maar het maakte me verdrietig om terug te denken en wat er zojuist was gebeurt. Ik barstte weer in huilen uit. Hij sloeg een arm om me heen om me te troosten wat me opzicht wel een warm en veilig gevoel gaf. ''Ja dat was inderdaad mijn vader'', zei ik een beetje stilletjes. Hij zei dat hij het rot vond, aangezien hij ,zover hij zich kon herinneren, ook iemand was verloren van vroeger. ''Het voelt alsof er een scherp mes in je word gestoken waardoor je niet meer normaal kan ademen. En tegelijkertijd voelt het alsof ik me alleen maar meer met hem verbonden voel. De jongen staarde me aan. Beter, nu ik hem beter kon bekijken. Hij had donker haar en lichtgekleurde ogen. Hij had een spijkerbroek aan en een lichtbruine trui met een leren jack erover. Ik had hem nog nooit ergens gezien. Wat raar was anders had mijn vriendin hem allang opgemerkt. Samen liepen we ergens en ze kon altijd de hotte guys uit de menigte mensen vinden. Nu ik nog nooit een vriend had gehad, wilde ze me altijd helpen. Hij haalde me uit mijn gedachten door te vragen of mijn familie wist waar ik heen was. Die waren waarschijnlijk ongerust. ''Ja ik zal zo even een sms sturen'', zei ik tegen hem. Hij stond op en vroeg me of ik even mee wilde lopen door het park aangezien ik nogal geschrokken was. ''Ja dat lijkt me eigenlijk wel oké'', zei ik. ''Wat is je naam eigenlijk?'', vroeg ik aan hem. Rafaël, zei hij. ''Ik ben Sasha'', zei ik tegen hem. Het was raar dat ik zomaar met hem mee ging. Maar hij leek me wel aardig. In elk geval was hij niet als andere jongens. Hij dacht na voordat hij wat zei, en hij zag er een stuk gevoeliger en kwetsbaarder uit dan dat hij waarschijnlijk in werkelijkheid was. Hij stond op en stak zijn hand naar me uit. Zonder enige twijfel pakte ik hem vast en samen liepen we naar het parkje.

Rafaël had dit al zo vaak gedaan. Altijd weer ging hij op zoek naar meisjes die net gedumpt waren door hun vriendje of thuis problemen hadden, liefst zelfs beide. Dan deed hij zich voor als een begripvolle, aardige jongen die altijd voor hen zou zorgen en na verloop van tijd kreeg hij ze zo ver om voor hem te werken. Uiteindelijk bleven vrouwen voor hem niet meer dan naïeve, ondergeschikte wezens, waar hij veel geld mee kon verdienen.
Hij vond het best vreemd dat hij dit nu opnieuw moest doen. Al moest hij dit meisje natuurlijk niet zover krijgen om als een prostituee te gaan werken, behalve als dit haar lotsbestemming zou zijn, maar dat betwijfelde hij. Tot nu toe verliep alles nog vlot. Ze was meer open tegen hem, gaf haar gevoelens prijs. Ze vond het zelfs niet erg om met hem in het park te gaan wandelen. Als dit zo zou blijven doorgaan zou hij in no time kunnen overgaan naar de volgende statie van de dood. Ze wandelden hand in hand door het park. Precies hetzelfde park als waar hij zijn opdracht gekregen had. Het was er rustig en een lichte bries speelde met de gekleurde bladeren die van de bomen waren gevallen. "Dus vertel me eens wat meer over jezelf. Wat zijn je hobby's? Waar wil je heen met je leven?" Door deze vragen leidde hij haar hopelijk een beetje af van wat er net met haar vader was gebeurd. Ook zou het hem helpen te kunnen bepalen wat haar lotsbestemming precies is, tenminste dat hoopte hij toch.

Samen liepen we door het park heen. Het was fijn om weer eens even lekker tot rust te komen in de buitenlucht. Rafaël had mijn hand vast. Wat was dat raar zeg! Nog nooit had een jongen mijn hand vast gehouden. In iedere geval vertrouw ik hem nog niet alles toe. Het lijkt wel of hij precies het deel is wat mijn leven mist. Als een soort puzzelstukje dat precies klikt met die van mij. Toch breek ik mijn nek er haast over of ik hem echt niet eerder gezien heb? Ik vertrouw hem alles toe. Nou in elk geval bijna alles... Ik ben verstandig genoeg om te weten dat dit niet zomaar toeval is? Of wel? Misschien heb ik, Sasha, eindelijk eens een keer geluk in mijn leven. We gingen zitten op een bankje. Hij vroeg me wat te vertellen over mezelf. ''Nou ja eigenlijk heb ik niet echt hobby's of iets wat ik buiten mijn studie op school doe.'' Ik keek verbaasd naar hem hoe hij vertelde over alles wat hij wel niet deed! Hij stond op van het bankje en ging in het gras zitten. Zijn haar waaide door de stille herfstbries helemaal voor zijn ogen. ''Waar wil je eigenlijk heen met je leven?'', vroeg hij aan me. ''Nou eigenlijk weet ik dat ook niet. Ik doe wel aan een studie Psychologie maar verder lijkt het me wel fijn om iets in de buitenlucht te doen. Ik heb me altijd al aangetrokken gevoeld tot de natuur''. Had ik dat nou echt gezegd?! Ik werd er zelf een beetje rood van in mijn gezegd. Oké, best wel gênant. Hij keek me aan met een brede glimlach op zijn gezicht. Ik dacht dat hij me uitlachte maar toen zei hij dat hij me wel begreep. Ik ging maar naast hem zitten op het gras om iets meer te laten zien dat ik niet bang voor hem was. Hij was tenslotte nog steeds een vage gozer. Over hem wist ik nauwelijks wat. Alleen zijn hobby's. Dus besloot ik om hem een aantal wat persoonlijkere vragen te stellen. ''Heb jij eigenlijk al eens iets ergs meegemaakt in jouw even?''. Ik zag dat hij moest nadenken toen er in zijn ooghoek een traan verscheen begreep ik waarom. ''Laat anders maar zitten'', zei ik tegen hem. Samen babbelde we weer wat verder over van alles en nog wat. Tot ik eigenlijk vergat waarom ik hier nu met hem zat: ''mijn vader!''

"Psychologie, dat lijkt me inderdaad niet makkelijk, maar des te interessant." Psychologie, in de tijd toen hij leefde bestonden er nog niet eens psychologen en al helemaal geen vrouwelijke. Zelf was hij altijd meer in de stad gebleven. Werk op het platteland zei hem niets, al bracht de natuur hem wel tot rust. Hij kon er goed nadenken en alles op een rijtje zetten. Hij was van plan geweest ooit een vakantiehuisje midden in een bos of aan de kust te kopen, hoog op een klif, dat leek hem wel spannend. Maar nog voor hij daar de kans voor kreeg was zijn leven al gedaan.
''Heb jij eigenlijk al eens iets ergs meegemaakt in jouw even?'' vroeg ze. Wel hij kon er zoveel op antwoorden. Hij had gestolen, vermoord, gehaat, lief gehad, wacht had hij ooit lief gehad. Hij twijfelde en probeerde zich een persoon buiten zichzelf te herinneren waarvan hij echt gehouden had. Wel er was Asa natuurlijk en dan zijn hond Charon, maar kon hij dieren meetellen? Hij had geleefd en hij was zelfs gestorven, maar dit waren dingen die hij beter voor haar verborgen kon houden. Daarom dat hij nogal ongemakkelijk slikte en een traantje liet blinken in zijn ooghoek. "Misschien vertel ik het een andere keer, wel maar momenteel ligt het nogal moeilijk." Eigenlijk had hij haar misschien wel iets kunnen vertellen, want nu herinnerde ze haar haar vader terug. "Weetje, we kunnen de bus naar het ziekenhuis nemen, en dan kijken hoe het met hem gaat. Daarna kunnen we iets gaan eten, ik trakteer wel en dan breng ik je naar huis. Lijkt dat je een goed idee?"

''mijn vader'', ik schrok, bij de gedachte terug aan vanochtend. Hij stelde voor om met de bus te nemen naar het ziekenhuis en daarna even iets te gaan eten. ''ja dat zou fijn zijn'', zei ik tegen hem met een blik die zei: Bedankt. We kochten bij de dichtsbijzijne winkel 2 buskaartjes en gingen op weg naar het ziekenhuis. in de bus viel ik bijna in slaap. Ik was ook zo moe. Ik had amper geslapen of iets toen ik al aankwam bij mijn ouders. het werd al donkerder buiten. Rafaël zat naast me. Zonder dat ik het door had viel ik bij elke hobbel iets meer met mijn hoofd richting zijn schouder. Toen ik na de 12e hobbel ineens wakker schrok. Ik keek hem aan maar zei niks. ''uhhm.. oh sorry '', kwam er uit me. Hij zei dat het niet erg was en dat we er bijna waren. Na 15 minuten waren we bij het ziekenhuis. Ik liep snel naar binnen toe samen met Rafaël. Binnen was het redelijk druk. Elke stap dichter bij de balie en weg van buiten voelde als lood in mijn schoenen. Eenmaal aangekeken bij de balie keek de vrouw me aan. ze had rode gestifte lippen en blond haar. ''Hoe kan ik u helpen mevrouw'', kreeg ze er met een sacherijnige ondertoon uit. ''uhhmm...mijn vader is hier binnengebracht met de ambulance vanochtend..weet u misschien waar ik heen moet. De naam is Sasha Jhonson. ''Even kijken... ja dat klopt je moeder zit in de wachtkamer.''. Samen met Rafaël liep ik naar de wachtkamer. Mijn moeder zag zo wit als een doek. Ze omhelsde me en keek een beetje raar naar Rafaël. ''Ze zijn nog steeds niet klaar met hem. Hij moest een spoedoperatie aan zijn onderbuik krijgen. Ze zijn al met hem bezig sinds 3 uur vanmiddag.'', zei mijn moeder rustig. ''uhhmm, stel je me nog voor aan je nieuwe vriend'', zei mijn moeder kortaf in een zacht gefluister. ''Dit is Rafaël, hij woont ook hier in de stad.''. ''jullie mogen anders wel gaan als je dat wil.'', zei mijn moeder. Ik wilde wel weten hoe het met mijn vader ging. Aan de andere kant had ik beren honger. Ik schonk een blik aan Rafaël die achter me stond. ''We gaan wel even iets eten, en als je meer weet: BEL ME!'', zei ik en ik zei mijn moeder gedag. Samen liepen ik en Rafaël naar buiten. Het voelde fijn om weer even buiten te zijn en weg uit de ziekenhuislucht. We besloten iets te gaan eten in de buurt. Een restaurantje genaamd Au Du Mirelle. Een Franse tent. Ik deed mijn jas uit en we gingen zitten aan een tafeltje. Nu maar eens eten!

Toen Sasha wakker schrok en zich excuseerde glimlachte Rafaël alleen maar even. Hij moest toegeven dit meisje dat wel iets schattigs. Waarschijnlijk had hij wel wat geld voor haar kunnen vragen als ze voor hem zou werken. Nu hij er over nadacht was hij helemaal nog niet veranderd, hoelang hij ook de tijd kreeg om na te denken over zijn zogenaamde fouten. Wat hij deed, deed hij om te overleven en voor een bepaalde tijd was dat hem gelukt.
Binnen in het ziekenhuis zag hij dat Sasha gespannen was. Hij nam haar hand vast en gaf er een kneepje in terwijl hij in haar oor fluisterde dat alles wel goed kwam.
Haar moeder keek hem nogal bedenkelijk aan en vroeg wie hij was. Gelukkig nam Sasha het woord. Het was vreemd hoe moeders makkelijk leugens konden doorzien. Aangezien Sasha hem geloofd en ze dacht dat zij de waarheid vertelde geloofde haar moeder haar ook wel, al voelde hij wel dat haar blik om hem gericht was terwijl ze weer naar buiten wandelden.
Ze gingen eten in een klein restaurantje met Franse keuken. De tafeltjes waren aan de kleine kant, er was een haard die brandde alles straalde gezelligheid uit. De vrouw die de bediening deed kwam glimlachend naar hen toe en overhandigde hen de menukaart. Rafaël overliep de verschillende gerechten. Als het om eten ging had hij nooit makkelijk kunnen kiezen. Uiteindelijk besloot hij voor een wildstoverij te gaan met kroketjes. Dezelfde vrouw kwam terug om de bestelling op te nemen en wanneer Rafaël de menukaart naar haar uitstak raakten hun handen elkaar per ongeluk aan. Ze bleef stokstijf staan en haar blik werd wazig. "Meisje pas alsjeblieft op. Volg niet de zoete woorden van dit monster. Hij zal je dieper en dieper het moeras inlokken tot je verdrinkt in de modder. Dan zal hij toekijken en lachen. Zijn vuur mag dan zo mooi schijnen je zult je er nog altijd even hard aan branden." Het meisje schudde met haar hoofd. "Sorry wat had je ook alweer besteld?" zei was gewoon vergeten wat ze daarvoor had gemompeld. Gelukkig waren zij de enigen in het restaurant.
Rafaël was wit weggetrokken. Het was duidelijk dat dit meisje het over wisps had. Maar hoe wist ze dat hij er een was? Het was gebeurd toen hij haar had aangeraakt. Hij wist wel dat sommige mensen een zesde zintuig ontwikkelde waarmee ze doden konden zien en horen, wie weet lag het daar aan.
"Eeeuhm ik zou graag de wildstoverij hebben." zei hij aarzelend. Liefst wou hij nu gewoon meteen het restaurant uitrennen. Hij keek naar Sasha. Wat was haar reactie?

Het zag er gezellig uit. Er lagen servetjes op tafel en er stonden kaarsjes bij. De serveerster kwam naar ons toe om te vragen of we wat wilde drinken, en overhandigde ons de menukaart. ''Doe mij maar een cola alsjeblieft'', zei ik. Rafaël nam ook een cola. De serveerster kwam later terug met onze drankjes en vroeg wat we wilde bestellen. ''Doe mij maar de lasagne bolognese'', zei ik. Rafaël nam wildstoverij met kroketjes. De serveerster nam de kaarten in toen ze ineens binnensmonds iets naar me toe mompelde over een monster? Nou ja ze zou zich wel vergist hebben. Ze leek helemaal in de war en nam onze bestellingen voor de zekerheid nog maar een keer op. Rafaël's gezicht sloeg een beetje wit aan toen ze weg liep. Was hij geschrokken van de serveerster? Hij keek me aan, waarschijnlijk wachtend op dat ik iets zou gaan zeggen. ''Ik ben blij dat we toch maar iets zijn gaan eten'', zei ik uiteindelijk maar en liet hem niets merken van mijn onwetende gedachten over wat er zojuist gebeurd was. Toen de serveerster terug kwam met ons eten vielen we beide aan. Ik had beren honger! Ik nam een hap van mijn lasagne en het was heerlijk. Rafaël zat tegenover mij te genieten van zijn wildstoverij en glimlachte naar me. Hij zei dat ik zeker niet zo vaak in een restaurant at, want hij kon zien dat ik genoot van de heerlijke lasagne. ''Ik ga inderdaad niet vaak naar een restaurant toe en daar heb ik zo mijn redenen voor'', zei ik. ''Het is makkelijker en goedkoper om zelf te koken, en als ik geen zin heb om te koken haal ik iets af in plaats van naar een restaurant te gaan'', zei ik. hij begreep het wel en vroeg me waarom ik dan in plaats van afhaal niet gewoon in een restaurant ging eten. ''Meestal ben ik nogal alleen. Al mijn vrienden moeten altijd leren aan hun studies of werken'', zei ik. Het was ook zo, ik at bijna nooit ergens omdat ik dan altijd alleen moest gaan. Eigenlijk wilde ik het liefst terug naar het ziekenhuis. Ik zat hier gezellig te eten, en mijn vader die was bijna ..dood. Toen we klaar waren zei ik dat ik liever terug ging en het toetje maar moest laten zitten. Rafaël stond erop dat ik nog een toetje nam dus liepen we op weg naar het ziekenhuis terug met een italiaans bolletje ijs. Ik in een bakje, en hij op een hoorntje. Ik bood hem een twintigje aan, aangezien hij alles betaald had maar hij weigerde. Toen ik mijn telefoon hoorde gaan nam ik snel aan. Mijn moeder zei dat het slecht ging met mijn vader en dat hij het waarschijnlijk niet zou gaan redden. Ze klonk erg verdrietig en dat sloeg over op mij. ik liet de telefoon uit mijn handen vallen en rafaël staarde me aan. Hij wist wat er aan de hand was en ving me op toen ik moest huilen. ''Het zat er aan te komen'', zei ik door mijn tranen heen. Even stonden we samen stil op de boulevard. Nu wilde ik al helemaal niet meer terug naar het ziekenhuis. We gingen maar even op een bankje zitten.

Rafaël haalde ongemerkt even opgelucht adem toen bleek dat Sasha de serveerster niet leek te geloven. Haar gemompel was ook wel nauwelijks verstaanbaar geweest. Ze kregen hun eten en dit keer lette hij er op haar niet aan te raken. Vroeger ging hij geregeld naar restaurants. Zelf kon hij niet koken en hij had er ook de tijd niet voor. Hij kende de beste restaurants van Venetië, want daar was hij opgegroeid. Waarschijnlijk zouden deze restaurants niet eens meer bestaan. "Ik vind het altijd fantastisch om op restaurant te gaan. Kijken wat andere mensen eten enzo, en nog het beste van al geen afwas. We zouden dit vaker moeten doen." zei hij terwijl hij de rekening betaalde. Het voordeel van deze opdracht was dat hij altijd geld op zak had. Hoe het kwam wist hij niet, maar hij vond het wel erg handig.
Na het nieuws over haar vader te horen gingen ze even op een bankje zitten. Rafaël klopte troostend op haar schouder. "Weetje, ik weet dat het moeilijk voor je zou zijn, maar misschien moet je toch nog even naar hem toe, om afscheid te nemen. Anders ga je er later misschien spijt van krijgen dat je dat nooit hebt gedaan."
Hij dacht terug aan zijn eigen ouders. Van hen heeft hij nooit afscheid genomen. Hij was gewoon gevlucht. Niet dat ze hem zouden missen. Ze waren waarschijnlijk zelfs blij dat er een mondje minder te voeden was. Hij had ook nooit de drang om hen terug te gaan bezoeken, zijn rijkdom met hen te delen. Want hadden zij ooit iets goeds voor hem gedaan?

Wat Rafaël zei. Hij had wel een punt. Als ik nu niet naar mijn vader ging om afscheid te nemen, zag ik hem misschien wel nooit meer en zou ik er spijt van gaan krijgen. We bleven nog even op het bankje zitten. De tijd leek wel uren te duren. Kostbare uren als je het mij vraagt. Verspilde tijd. ''Laten we gaan'', zei ik en ik stond op van het bankje. Ik bood Rafaël mijn hand aan om hem van het bankje af te trekken. Hij pakte mijn hand dankbaar aan en stond toen in een wip naast me. We liepen terug naar het ziekenhuis. Langzamerhand kwamen we dichterbij. Elke stap voelde zwaar en uitputtend. Het liefst keerde ik me om en rende terug naar het bos waar ik me veilig voelde. de bladeren en de bind die me gerust stelde en de vogels die door de lucht langs de volle maan vlogen. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis nam ik een diepe zucht en liep samen met Rafaël naar binnen. Hij hield de deur voor me open en liep daarna achter me aan. Het viel me eigenlijk wel op dat hij liever achter me liep. Alsof hij me niet uit het oog wilde verliezen, bang dat hij me zou kwijtraken. Best wel lief als ik er zo over nadenk. Eenmaal terug in de wachtkamer liep ik naar mijn moeder toe die zei dat het met mijn vader nu echt bijna te laat was. Martijn zat naast haar op de bank te wachten. Hij keek naar mij en toen naar Rafaël. Hij gaf me een knipoog en ik gaf hem een boze blik terug. hij bleek te begrijpen dat we niets hadden. Toch bleef hij maar naar me kijken. Toen ik van de arts naar de kamer van mijn vader mocht bleef ik staan voor de drempel van de deur. Ik dacht even diep na over mijn beslissing en zei toen: ''Rafaël het klinkt misschien erg raar, maar ik vind het fijn als je mee naar binnen zou willen gaan met mij'', zei ik tegen hem. ik zag dat hij even twijfelde maar hij zei dat het goed was en hij liep met me mee naar binnen. Eenmaal aangekomen bij het bed waar mijn vader lag ging ik naast hem zitten. ''Hé pap'', zei ik terwijl de tranen weer op kwamen dagen. ''Hee, schat. Ik ..Ik ben bang dat ik het niet ga halen'', zei hij erg uitgeput. ''Het is niet erg'', zei ik zacht tegen hem. ''Het is goed zo pap, je mag ookal is het moeilijk'', zei ik en nu gaf ik hem een kus op zijn voorhoofd. Hij pakte mijn hand vast en zei toe: ''Zorg goed voor je moeder en Je broer wil je?'', zei hij. ''Tuurlijk pap ik zal er altijd zijn'', zei ik en ik keek naar zijn gezicht waar ook tranen in stonden. Hij gaf nog even een kneepje in mijn hand toen zijn ogen dicht vielen. Ik gaf hem nog een laatste kus op zijn wang en liep toen naar Rafaël toe die in een stoel zat te wachten. Hij zei of het wel goed met me ging. ''Ik voel me een beetje leeg als je dat begrijpt'', zei ik. ''Ik zou eigenlijk het liefst terug gaan naar het bos om even alleen te zijn'', zei ik. Hij knikte maar ik zag dat hij het moeilijk vond om me alleen in het donker naar het bos te laten gaan. Hij zei dat het goed was als ik zou beloven dat ik voorzichtig zou doen. ''Ja ja, ik beloof het'', zei ik tegen hem. Hij gaf me zijn nummer en liep toen de kamer uit. Toen ik later buiten stond om weg te gaan stuurde hij me nog een sms. Er stond in dat hij me wel zou vinden, als ik weer even bij was gekomen van de dag. Ik sms'te terug. ''Wedden dat ik jou eerder vind?'' Even later piepte mijn telefoon weer. Ik las het bericht. ''kom maar op!'', stond erin. En voor het eerst vandaag moest ik weer even lachen.

In het ziekenhuis zat nu nog een jongen die naar Sasha knipoogde. Eerst dat hij dat hij misschien haar vriendje was, maar aan haar boze blik te zien zou dit waarschijnlijk niet het geval zijn. Hij schrok wel toen ze vroeg of hij mee naar binnen wou gaan. Was dit niet iets tussen haar en haar vader, de man kende hem niet eens. Maar als dit de manier was waarop hij haar vertrouwen kon winnen dan zou hij zich er bij neerleggen. Er stonden verschillende vreemde apparaten in de kamer, die tevergeefs waren gebruikt om Sasha's vader in leven te houden. Raphaël nam wat afstand en zette zich in een hoekje op een stoel. Hij bekeek de lotslijn die tussen Sasha en haar vader hing en die steeds vager werd tot deze verdween. 'Dus zo was het om ouders te hebben van wie je hield.' dacht hij terwijl hij Sasha en haar vader hun laatste woorden zag uitwisselen. Hij begreep wel dat ze wat tijd voor zichzelf nodig had. Hij kon die ook wel gebruiken om even alles op een rijtje te zetten, maar toch het werd al donker en bossen waren niet altijd de geschikte plek om dan nog rond te hangen. Hij wist dit omdat hij er zelf vaak heen was gegaan voor het regelen van duistere zaakjes. En dan was er nog die vreemde jongen Martijn. Hij zou haar echt eens moeten vragen wie hij precies is, maar nu is niet het geschikte moment.
Uiteindelijk liet hij haar gaan op voorwaarde dat ze bereikbaar was. Daarna trok hij zelf de stad in om rustig alleen even iets te gaan drinken.

Ik moest even tot rust komen. De dood van mijn enige vader even laten bezinken. Ik liep over het pad in het bos, bedekt met bladeren in alle kleuren. Nadenken was iets wat ik liever in stilte deed. Het liefst in het bos. Op een of andere manier voelt het bos fijn, rustig en veilig. De blaadjes die op het pad lagen vlogen even omhoog door de wind en dwarrelden toen weer op de grond. Ik had zin om in huilen uit te barsten maar dat zou geen nut hebben. Ik hoorde geritsel vanuit de bomen. Eerst schrok ik, maar ik wist dat het zeker een dier zou zijn. Uit de struiken sprong een klein hertje. Het hertje keek eerst een beetje verward naar mw, maar begon toen aan me te snuffelen. Toen het hertje opeens zijn oren omhoog stak en wegrende. Had het iets gehoord? Was er wel iemand? Van achteren werd ik vastgepakt met een hand om mijn mond heen. Ik probeerde me te verzetten tegen de greep maar de man was te sterk. ''Wat doe jij hier meisje zo in de avond alleen?'', zei hij met een gemene ondertoon. ''Laat me los! Laat me gaan!'', zei ik. Op het moment dat ik zijn handen bij mijn kont voelde probeerde ik me van hem af te duwen. Ik kreeg een stomp in mijn zei en viel toen op de grond. Na nog een schop in mijn gezicht was ik het zat! De wind waaide harder en takken van de bomen kraakte. Mijn handen brandden van woede en angst. Bladeren en takken vlogen door de lucht. Ik duwde de man van me af die werd meegezogen door alle windstoten. Toen hij tegen een boom aanviel kwam er een lichtflits uit mijn handpalmen. De man viel op de grond en werd overspoeld door andere bladeren en takken. Toen ik even was bijgekomen van wat er zojuist was gebeurd, voelden mijn benen zwaar. Ik viel op mijn knieën en zakte door mijn benen heen. Ik voelde het zachte mos onder me en toen vielen mijn ogen even dicht. In mijn ooghoeken zag ik Rafaël staan. Had hij mij toch eerder gevonden. Hij keek geschrokken. Had hij alles gezien? Hoe wist hij waar ik was? Toen viel ik weg.

Hoewel hij eigenlijk wat tijd voor zichzelf wilde om te genieten van een leven waarin mensen hem werkelijk zagen en konden aanraken hield hij toch ten alle tijden Sasha's levenslijn in de gaten. Het werd donker, echt niet de ideale tijd om als meisje alleen rond te hangen in een bos waar nooit veel mensen kwamen. Hij sloeg zichzelf voor zijn hoofd, nu klonk hij al als een of andere overbezorgde vader. Toch bleef zijn instinct hem waarschuwen voor naderend gevaar.
Plots begon haar lijn te trillen, wat wees op gevaar zoals hij al eerder vermoedde. Meteen gooide hij was geld op de toog van het café waar hij iets was gaan drinken en rende naar buiten richting het bos. Toen gebeurde er iets wat hij helemaal niet begreep, haar lotslijn veranderde van kleur. Het was ook op dat moment dat er wat bloed uit zijn neus kwam een gevolg van wanneer je te lang naar lotslijnen van mensen keek. Je kon er op trainen en Rafaël kon het wel een lange tijd volhouden, maar hij wist dat hij nu even moest ophouden met het gebruiken van deze kracht. Deed hij dit niet zou hij alleen maar meer gaan bloeden en pijn lijden tot hij niet anders kon doordat de pijn te erg werd. Tijd om het bloed weg te vegen had hij niet terwijl hij het bos inrende. Hij had een lichtflits gezien en wist dat dit de plaats was waar hij Sasha zou vinden. Hij zag nog net hoe ze een man van zich af duwde door het sturen van enkele krachtige windstoten. Het had duidelijk veel energie van haar gevraagd want ze zakte bewusteloos in elkaar, ook de man bleef bewegingloos liggen. Hij nam haar in zijn armen en droeg haar naar een meer dat dieper in het bos lag. Hij legde haar neer op het bladerdek en druppelde wat water over haar voorhoofd in de hoop haar zo wakker te krijgen.

Ik werd wakker op een bladerendek van mos. Het was donker buiten en mijn gezicht was nat. Het licht van de maan viel door de bomen heen op mijn gezicht. Het gaf me een goed en veilig gevoel. Voor me huppelde hetzelfde hert langs. ik probeerde me alles terug te halen maar mijn gedachten werden op de een of andere manier geblokkeerd. Vanachteren hoorde ik een geluid. De struiken bewogen toen ik vanuit het donker Rafael zag verschijnen. Hij had hout in zijn handen en liep naar een klein vuurtje dat hij aan had gezet. toen hij zag dat ik wakker was verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Hij wenkte me om bij het warme vuur te gaan zitten. Hij stak zijn hand naar me uit en ik ging voorzichtig naast hem zitten. het was wel lekker warm. Hij sloeg een arm om me heen om me een beetje op te warmen. Ik was moe en uitgeput. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en genoot van het uitzicht van de volle maan die nog feller leek te schijnen. Ik draaide mijn hoofd en keek recht naar zijn gezicht. Toen hij steeds dichterbij kwam met het zijne sloot ik mijn ogen. Ik voelde zijn lippen op de mijne en we kuste. Ik omarmde hem stevig want ik was bang dat hij in het niets zou verdwijnen. De wind begon harder te blazen en mijn handen begonnen te gloeien. Om de boomstronk waar we op zaten groeide bloemetjes. Ik kreeg een gedachte door van een wat lage stem, ''Sasha, ik ben niet wie je denkt, ik ben een....Toen ik mijn ogen opende lag ik weer op hetzelfde bladerendek. Waar was Rafael heen? Dit keer zag ik een schim verschijnen vanachter de struiken. Het was mijn vader! ''Papa! Ga niet weg!''. ik sprong snnel omhoog en rende naar hem toe. Hij viel op de grond en ik zag een wond in zijn buik. Hij zakte weg door de grond. Ik viel op de grond neer en schreeuwde dat hij terug moest komen. Ik pakte mijn hoofd vast en maakte mezelf klein. Ik schrok wakker en keek recht in de ogen van Rafael. Mijn gezicht was weer nat en hij keek bezorgd. Er was geen kampvuur en ik zag de man liggen onder een hoop bladeren. Hij stelde me gerust en zei dat het goe was. Hij had alles gezien. Ook de lichtflitsen en de windstoten die ik stuurde? Hiij zei dat het goed was. Ik had waarschijnlijk naar gedroomd toen ik was gevallen nadat ik de man omver had gehaald met mijnn krachten. Hij pakte me stevig beet en troostte me. Hij zei dat hij blij was dat er niets et me aan de hand was. Toen hij mijnn hand even aanraakte voelde ik warmte in plaats van kou. Ik hoorde dezelfde stem als uit mijn droom. Die steeds hetzelfde herhaalde. deze keer niet door een kus maar door een eenvoudige aanraking. Ik was helemaal in de war. Wat gebeurde er allemaal, en waarom vraagt rafael niet naar het ongeval om me inplaats daarvan te troosten? En, wat betekende die al zo rare drroom? Even stond ik snel op en keek Rafael recht in zijn gezicht. ''Wat w..w.wwwat is er aan de hand?'', zei ik rustig. Hij gaf even geen antwoord maar zijn blik vertelde me al genoeg. Hij zei dat hij geen enkel idee had. Ik geloofde hem met heel mijn hartt want ik zag het aan zijn ogen. Ze vertelde de waarheid. Hij wist het echt niet. ''Help me'', zei ik toen ik al mijn kracht verloor en tegen hem aan op de grond viel.

Rafaël haalde opgelucht adem toen Sasha haar ogen opende, maar deze opluchting was niet van lange duur. Ze kon maar een vraag "Wat is er aan de hand?" Het antwoord wist hij niet. Het was wel duidelijk dat Sasha een of andere gave had ontwikkeld, maar hoe dit kwam en waarom ze die opeens had daar had hij het raden naar. Ze zakte weer in elkaar en haar laatste woorden waren niet meer dan een fluistering, een zuchtje wind. Hij besefte dat hij haar naar ergens warmer moest brengen. Hijzelf wist als geen ander hoe uitgeput het gebruik van magie je kon maken. Het enige probleem was dat hij nergens onderdak had, dat was hem niet toegekend toen hij weer een mens werd. Daarbij zou het wel heel verdacht zijn moest hij in de stad een bewusteloos meisje met zich meedragen. Hij kon niet anders dan haar hier laten liggen, al kon hij het wel wat comfortabeler maakte. Hout verzamelen was niet echt moeilijk in een bos en ook een vuur kreeg hij makkelijk aan. Als wisp was hij in werkelijk niets meer dan blauw zielenvuur, al verborg hij dat nu onder een menselijk gedaante. Hij liet een klein vlammetje op zijn hand balanceren en maakte contact met het hout. Het vuur kleurde oranje en al snel was een een klein warm kampvuurtje. Hij zou ook op zoek moeten gaan naar voedsel. Wie weet waren er wel wat eetbare bessen in de buurt. Zijn arme jeugd waar hij zelf maar moest zien dat hij aan eten kwam kon toch nog ergens goed voor zijn geweest.

Toen ik mijn ogen opende lag ik op een andere plek van het bos op de grond. Het was helemaal niet meer koud, maar heerlijk warm. Naast me zag ik een oranje vlam branden. Rafaël had duidelijk een vuurtje gestookt. Ik probeerde om te gaan zitten maar dit ging al lastig. Toen ik zat, warmde ik mijn handen op aan het vuur dat ik voor me zag. Om me heen was het verder donker. Het enige wat ik zag was de volle maan. Net als ik mijn droom. De enige die nog ontbrak was Rafaël. Waar was hij nou heen? Toen ik een gloeiend warme hand op mijn schouder voelde wist ik al dat hij er weer was. Hij ging aan de andere kant van het vuur tegenover me zitten en ook hij genoot van het vuur. Ik zag het aan zijn gezicht. het was dan ook erg koud hier in het bos. Toen ik mijn mobiel voelde in mijn zak, haalde ik hem eruit en zag ik dat ik verschillende gemiste oproepen had. Van mijn moeder, en van Martijn. Snel stuurde ik terug dat alles in orde was en dat ze zich geen zorgen moesten maken. Mijn moeder leek het wel te begrijpen aangezien ze een lachwekkend bericht terug stuurde. ''Je bent zeker iets gaan doen met die jongen? Jeweetwelwie. Maak je het niet te laat lieverd? Daarbij moeten we nog wel wat dingen regelen voor je vader als je begrijpt wat ik bedoel. I.i.g. maak het echt niet al te laat en wees altijd voorzichtig! Veel plezier x mama.'' Ik stopte mijn mobiel terug in mijn zak. ze dacht toch niet dat ik het iemand zo gemakkelijk zou maken hé? Ik keek naar Rafaël die nu naast het vuur op zijn rus was gaan liggen. Één ding wist ik zeker, ik had zeker een zwak voor Rafaël. Én gevoelens, positieve. Maar ik wist gewoon even niet waar ik ze momenteel moest plaatsen. Met alle andere omstandigheden enzo. Daarbij had ik 0,0 ervaringen van mezelf! Ik werd uit mijn gedachten onderbroken toen ik zag dat Rafaël opstond en me bedenkelijk bekeek. Hij liep naar me toe en ging naast me op de grond zitten. Hij vroeg of het weer een beetje beter ging met me en bood me wat water aan. Hij zei dat ik wel wat moest eten en drinken als ik niet weer flauw wilde vallen, en hij bood me een paar blauwe bramen aan. Verder zei hij niets over wat er vannacht was gebeurt. We begrepen het beide niet en ik had ook geen zin om er nu over na te denken. Ondanks dat het zo donker was gaf de maan enorm veel licht af. Ik voelde de warmte die Rafaël naast me uitstraalde. Hij pakte mijn hand en zei verder niets. Voor mij was het best verwarrend, maar omdat hij verder niets deed genoot ik er van. De rest van de avond babbelde we wat over van alles en nog wat en probeerde we wat te slapen onder de bomen bij het vuur. Maar het grootste deel zeiden we niets. We hielden onze handen vast en keken naar de maan. Het was net of ik hem al jaren kende. Een fijn gevoel gaf het. Ik had het idee dat ik een was met hem. Ik voelde dat zijn handen ook warm waren. Ik dacht nog heel even na over wat de stem in mijn droom gezegd had. ''Ik ben niet wei je denkt. Ik ben een...'' Toen hij een kneepje in mijn hand gaf wist ik het zeker. Hij dacht er ook over na. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en keek nog even naar de sterren die wel leken te dansen in de lucht. Hij legde onze handen op mijn schoot en hij sloot zijn ogen. Al het vage begon ineens te verdwijnen. het was net of we de enige waren op de aarde. Had ik dan wel gevoelens voor hem? Toen viel ik in slaap.