[ORPG] Vampire love FT. Dauntless

Dit verhaal speelt zich af in de middeleeuwen: In de middeleeuwen gelooft iedereen nog in sprookjes legendes en vampiers. Behalve één meisje. Om aan haar vrienden te bewijzen dat er niet zoiets als vampiers bestaat gaat ze naar een oude burcht die diep in het donkere bos staat en waar niemand komt omdat er beweerd wordt dat er een vampier woont. Eenmaal het meisje in de burcht is en er een nachtje moet overnachten is er ook echt een jongen. Deze doet erg aardig. Maar het meisje weet niet dat hij een vampier is en dat zij weleens een maaltijd zou kunnen zijn. Als het meisje erachter komt dat hij een vampier is en haar gevanghoud wordt ze razend. Maar in die paar dagen zijn ze elkaar wel heel erg leuk gaan vinden. Laat de jongen haar vrij? wilt het meisje nog wel weg?

Ik:

Naam: Josephine Calster, iedereen noemt haar Fien.
Leeftijd: Josephine is 19 jaar.
Innerlijk: Josephine geloofd niet in vampieren, zoals de rest. Ze is nieuwsgierig en houdt van uitdagingen. Een uitdaging tegen de jongens slaat ze dan ook niet weg. Ze is sterk en is stiekem goed in middeleeuwse dansen, in haar kamer danst ze ook niet anders.
Uiterlijk:

Naam: Gabriël Pentragon
Leeftijd: 20 (In werkelijkheid vele jaren ouder)
Innerlijk: Gabriël had een zorgeloos leven. Hij was een Griekse prins op een eiland ver van de oorlog vandaan. Maar zijn leven bleef niet zorgeloos. Op een bepaald moment gebeurden er dingen die geleid hebben tot was hij nu is een vampier. Ik hou deze gebeurtenissen opzettelijk geheim omdat dat leuker is voor tijdens de ORPG zelf. De blije vrolijke jongen die hij eens was is helemaal verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een hartloos duister monster. Het ergst van al is dat hij meestal overkomt als een charmante jongeman, die menig hart sneller kan laten slaan. Maar wanneer hij klaar is met zijn slachtoffers is er van hun hartslag niet veel meer over. Hij is sluw, geslepen en mysterieus en vooral enorm eenzaam. Hij komt vaak gevoelloos, ernstig en bitter over en heeft een negatieve kijk op de wereld, maar heel soms is hij nog altijd in staat wat goede emoties te voelen.

Josephine:

Traag slenterde ik door het kasteel (want we zitten in de Middeleeuwen). Kijkend of ik ergens kan helpen. Ik blijf rondlopen tot ik tegen een kleine vrouw genaamd mijn moeder opbotste. Ze keek me fronsend aan en ik liep verder, of dat wou ik toch. ''Josephine Calster, kom nu terug met die luie poten van je!" waren haar woorden, ik draaide me ruig om en stapte terug naar mijn moeder. "Wat, moeder?" Ik keek haar aan voor ze antwoordde. "Wat doe je bij de werkafdeling? Je was niet van plan om te helpen toch, dat is een schande!" riep ze in mijn gezicht. Ik draaide me om en zette grote stappen, zover dat mogelijk was met een heel strakke jurk.

Gabriël stond voor het raam van de bibliotheek. Hij keek naar het bos dat zich voor hem uitstrekte en zijn landhuis scheidde van het dorp. Officieel was het niet zijn landhuis. Eeuwen geleden had hij zich voorgedaan als een arme reiziger en had de vrouw die er toen woonde hem binnengelaten voor een tas warme thee. In plaats van het drinken van de thee dronk hij haar bloed en sindsdien is hij de heer des huizes. Af en toe kwam er nog wel familie van de dame langs, maar ook deze zijn nooit teruggekeerd. Het duurde niet lang voor de roddels en geruchten over het woud zich begonnen te verspreiden. Mensen vermeden het wanneer mogelijk en zelfs reizigers kenden de legendes over het behekste woud. Zoveel maakte het voor Gabriël niet uit. Hij kon nog altijd het dorp in om daar een snack te gaan halen.

Ik stapte naar buiten om frisse lucht te krijgen en ging op zoek naar mijn vriendengroep. Ik dacht aan eerder vandaag, de ruzie tussen mij en mijn moeder. Ik schudde mijn hoofd een zette de zoektocht naar mijn vrienden verder. Toen ik Olivia zag staan wandelde ik naar haar toe. Ik ging naast haar staan. 'Naar wat kijk je??' vroeg ik. 'Zie dat daar, dat kleine lichtpuntje in het bos, ze zeggen dat er een vampier woont.' Ik lachte en ze ging verder vertellen, over onzin. Ze bleef maar vertellen tot ik haar onderbrak, Olivia was een heel lief meisje, maar ze geloofde teveel in die legendes van die "vampier". 'Olivia, vampiers bestaan niet. Geloof er niet in.' Vol ongeloof keek ze me aan. 'Ze bestaan wel, het is een jonge, knappe man die er woont. Een vampier!' zei ze luid terug. ik keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan.