Hij zeeg neer op zijn knieën, uitgeput van de lange tocht doorheen het bos, dat hem geen sprankeltje licht gunde. Hij kroop vooruit, niet in staat meer beweging dan dit uit te voeren. Zijn lichaam deed pijn, van zijn tenen tot de kruin van zijn hoofd. En vooral zijn vleugels. Ze brandden op zijn rug, geknakt en gebroken, en tranen vulden zijn ogen. Zou hij ooit nog kunnen vliegen?
Een verontwaardigd kreetje verliet zijn mond en hij ergerde zich aan zijn zwakke stemgeluid. Hij, Angelo, een engel - voormalige engel -, klonk zwak. Maar het deed pijn. Hij had zich aan een stuk veilig ogend mos verder getrokken, maar steen had eronder plaatsgenomen en zijn handpalm, die hij nu tegen zijn borst geklemd hield, ernstig geschaafd, waardoor er bloed uit de wonde opwelde. Hij was het niet gewend een mensenlichaam te hebben, was normaal gezien enkel een energie, maar door de val had zijn ziel een menselijke gedaante moeten aannemen. Het pure in hem was niet in staat geweest als enkel een ziel te bestaan doordat hij niet meer van de kracht van de hemel genoot. De verbinding tussen zijn essentie en Zijn rijk was ruw verbroken, zonder enige waarschuwing. Hij sloot zijn ogen en dacht terug aan zijn val.
Angelo had samen met zijn broeders en zusters op de grote binnenplaats voor Zijn troon gestaan, geknield en hem aanbiddend, waarvoor hij geschapen was. Maar de Heer had hun lofzangen afgewezen met een handgebaar. Hij was opgestaan en had over hen allen heen gekeken, kijkend naar iets boven hun. Toen Angelo de knal hoorde, wist hij wat het betekende; ook hij had de verhalen over Lucifer, de Morgenster, de mooiste aller engelen, gehoord, zodoende ook diens verzet tegen hun Schepper.
Lucifer had de plaats betreden en tegenover de Heer plaatsgenomen, aan de andere kant van het veld. Zo hadden beide machten de engelen ingesloten, hen niet toestaand te vertrekken. Toen de Heer sprak, donderde de hemel van zijn ontevredenheid en de kilte die van hem afstraalde, had Angelo's ziel doen beven. Want hoe kon Hij, zijn Vader, zo koud zijn wanneer hij tegelijkertijd vergevingsgezind en liefdevol moest zijn, voor al zijn kinderen? Maar op dat moment had Angelo al snel beseft dat de enige die zijn genade genoten de mensen waren, zijn favoriete en enige kinderen.
De Heer had verteld over Lucifer en hen voor de keuze gezet. Of te wel kozen ze Zijn kans en bleven in de hemel, hem dienend zolang hun essentie brandde. Maar ze konden ook voor Lucifer kiezen en zijn verzet steunen, hem volgen naar de plek waarnaar Hij hem zou verbannen, namelijk de hel.
Zoals velen had ook Angelo op zijn benen staan beven, bij wijze van spreken. Als essentie had hij geen benen, maar hij had wel diezelfde angst ervaren. En toen iedereen zweeg, startte de Heer met het afroepen van namen. Aartsengelen verspreidden zich over beide kampen, ook Serafijnen deden dit. De rij werd korter, beide kanten meer bevolkt. De Heer had veel trouwe dienaren, maar de Morgensters aanhangers groeiden met de seconde. Maar voordat iedereen had kunnen kiezen, waagde een enkele engel zich te verzetten tegen deze keuze.
'Maar, Vader, wat doet U ons aan? U die van ons houdt, U stelt ons voor een vreselijke keus. Want hoe kunnen wij onze broer verraden, en als wij voor hem kiezen, hoe kunnen wij dan met onszelf leven als we U achterlaten?'
En de Heer had geantwoord: 'Maar als jij niet weet te kiezen tussen mij en Lucifer, jullie broeder die zowel mij als jullie verstoten heeft, hoe kan ik dan zeker zijn van je trouw aan mij?' De engel had niet kunnen antwoorden, want Lucifer had genadeloos gesproken.
'Wanneer jij twijfelt aan je trouw aan mij, ben jij mij niet waardig.'
Zodoende waren de Heer en Lucifer het tenminste over één ding eens geweest: de twijfelaars moesten vallen. En met het geluid van een openrijtend hart, was de hemel opengescheurd en Angelo samen met zijn broeders gevallen.
De val was eindeloos geweest en toen hij was neergekomen, alleen, gebroken en geknakt, had hij geen enkele van zijn broeders en zusters gezien. Bij het voelen van zijn vleugels, was hij naar het bos gestrompeld. Hij had enkele uren tussen waken en slapen kunnen balanceren, niet in staat volledig te slapen door de pijn in zijn vleugels.
En nu zat Angelo hier, op de grond, met zijn bloedende handpalm en uitgeput. Zijn menselijke lichaam had honger en hij klemde een arm om zijn maag heen. Als hij op deze manier hier zou blijven, zou Angelo sterven, daar was hij van overtuigd, ondanks zijn onsterfelijke ziel. Want, dacht Angelo, zijn zielen niet allemaal onsterfelijk? Is het niet enkel omdat ze een sterfelijk lichaam als omhulsel hebben dat we dit leven kunnen noemen? Hij begreep het niet helemaal, maar hij wist dat hij niet dood wilde, ondanks de schrijnende pijn die ontsprong bij zijn vleugels en zijn gehele lichaam in beslag nam.
Maar was de dood niet beter dan dit?
