Dit is een deel van een verhaal van mij! Tips zijn van harte welkommm
Ze had dit kunnen voorkomen. Deze situatie, jaren geleden al. Als ze toen – op haar vijftiende – realistisch had nagedacht, dan was iedereen veilig geweest. Haar moeder zou nog leven, zijzelf zou iets bereikt kunnen hebben en haar zusje.. haar zusje zou op dit moment niet stervend voor haar liggen. Maar in plaats daarvan was Luelle Fernandez blind in de valstrik gelopen. Haar plannen waren ondoordacht, haar aanvallen haalden niks uit; ze was machteloos. En het had allemaal niet hoeven geburen als Luelle Fernandez één keer haar gezonde verstand had gebruikt.
‘Mama,’ de zwakke stem van haar zusje zorgt ervoor dat Luelle opschrikt uit haar gedachten. ‘Mama,’ klinkt het nog een keer. Het uitspreken van dat ene woord kost Florene zoveel moeite, haar gezicht vertrekt van de pijn.
‘Mama is hier niet,’ antwoordt Luelle. Ze knielt neer naast Florene en pakt haar hand vast; ze probeert de pijn van haar zusje te verlichten, ook al weet ze dat het hopeloos is. De situatie is hopeloos. Er is geen enkele kans dat Florene het pand levend zal verlaten en de kans dat Luelle de avond zal halen wordt elke minuut kleiner. Hopeloos. Luelle voelt niets anders dan leegte. Geen wanhoop. Enkel leegte en het besef dat het na vanavond over is. En misschien is het wel beter zo. Een verdorven persoon verdient het immers niet om een lang en gelukkig leven te leiden.
‘Waar…. Waar is mama?’ Florene probeert overeind te komen, maar Luelle houdt haar tegen. De ogen van haar zusje staren nietsziend naar boven, ze knippert traag en haar mond hangt open. De blauwe plekken op haar gezicht zijn amper zichtbaar in de donkere kelder, maar de wond in haar buik valt des te meer op. Het zwarte, glinsterende vocht verspreidt zich, vormt een plas onder haar broze lichaam. Luelle’s knieën zijn doorweekt, ze ruikt de metaalachtige lucht, heeft het gevoel dat ze het bloed inademt.
‘Mama komt zo,’ sust ze. Ze moet een paar keer slikken voor de brok in haar keel verdwijnt. Ze liegt tegen haar stervende zusje. ‘Je zal mama zo zien. Maak je maar geen zorgen, Floor, ik ben bij je. Sophia. Ik ben het, je zus, Sophia.’
‘Het doet pijn, Sophia. Het doet zo’n pijn,’ haar handen grijpen die van Luelle vast. Ze voelt de nagels in haar arm, de greep om haar pols. Luelle hoort hoe haar zusje rochelend ademhaalt, hoe ze haar lichaam dapper dwingt om zuurstof op te nemen. ‘Ga ik dood, Sophia? Doet het daarom zo’n pijn?’
En voor het eerst sinds ze het huis van haar moeder uit werd gezet, springen de tranen in de ogen van Luelle Fernandez. Ze houdt ze niet tegen, knippert ze niet weg. Een eenzame traan rolt over haar wang naar beneden. De enige persoon die haar bindt aan de naam Sophia Valerius, ligt nu voor haar op de grond. Florene Valerius. Het zusje dat ze tien jaar lang niet heeft gezien. En haar zusje stelt nu een vraag waarop Luelle ‘ja’ zou moeten zeggen. Maar ze kan het niet, niet nu. ‘Nee. Je gaat niet dood. Ik hou van je, het spijt me. Je gaat niet dood. Je bent veel te jong om te sterven. Ik hou van je, oké, ik hou van je. Het komt allemaal goed.’
Maar terwijl ze de woorden uitspreekt, voelt ze de greep om haar pols verslappen.
