Dit was mijn inzending voor Talent voor Taal, al was ik niet genomineerd haha
- - - -
Vriend en vijand, samengevoegd tot één, vormt een geheel waar geen houden meer aan is. Een strijd zonder einddoel en slechts een zinloos gevecht dat de instinctieve drang tot moord en doodslag aanwakkert, gevoed door jaloezie en geknakte trots. Dit besefte ik me toen ik aan de rand van het slagveld stond en uitkeek over de chaos die mijn daden hadden gecreëerd. Dat ik mijn vriend, mijn énige vriend, zover had gekregen om de oorlog tussen onze twee kampen uit te roepen, kon ik nog altijd slecht bevatten, maar het bewijs lag letterlijk voor me uitgespreid.
‘Oude vriend, het doet me goed om te zien dat je jezelf nog altijd staande houdt. Dat je in staat bent karakter te tonen, heb ik gelukkig nooit hoeven ontkennen.’
‘Yachin,’ antwoordde ik met een star hoofdknikje. De restanten van zijn manschappen hadden een kleine cirkel om ons heen gevormd, maar ik had nooit de intentie gehad om te vluchten. Het was mijn schuld dat al die lichamen over het veld verspreid lagen, willekeurig en doods, alsof iemand hen om zich heen had gestrooid na bedacht te hebben dat hun bloed de vruchtbaarheid van de grond wel eens zou kunnen bevorderen. Het waren mijn bondgenoten die waren gesneuveld, mijn kennissen, maar niet mijn vrienden. Die band was niet aan hen besteed, hoezeer ik ook treurde om hun dood. Nee, enkel de man die, even onoverwinnelijk als altijd, zijn plek had heroverd aan de top, verdiende het om die titel opgedragen te krijgen.
‘Dus hier eindigt het,’ fluisterde hij, terwijl hij met een theatrale haal zijn dolk uit de schede trok. Ik had altijd gedacht dat dramatiek niet aan hem besteed was, maar iets in hem was veranderd sinds het moment dat ik hem had verraden. Het was nooit mijn intentie geweest, het gebeurde gewoon, en ik zou mezelf zonder aarzeling ervan hebben weerhouden om het plan uit te voeren, als het al mogelijk was geweest om terug te keren in de tijd. Dan zou ik niet het bed hebben gedeeld met Alana, zou Carson dit niet onbedoeld mee hebben gemaakt en de informatie naar Yachin hebben doorgespeeld. Dat zijn vriend het aandurfde om zelfs maar te dénken aan het bedrijven van de liefde met de vrouw van zijn dromen, laat staan het ook daadwerkelijk uitvoeren, was iets wat Yachin slecht had kunnen bevatten – begrijpelijk. Het was echter wel het einde geweest van onze vriendschap en tevens de vrede.
‘Daar lijkt het wel op. Spijtig dat het op deze manier is gelopen.’ Yachin snoof.
‘Daarvoor moet je toch echt jezelf de schuld geven. Misschien was het mijn temperament dat leidde tot dit exacte punt, maar zonder jouw directe aanleiding had het nooit zover hoeven komen.’ Ik haalde mijn schouders op, niet in staat om tegen de waarheid in te gaan. ‘Nog laatste woorden, mijn vriend?’ Yachin zwaaide vervaarlijk met het wapen in zijn hand en ik zag uit mijn ooghoeken hoe enkele mannen een paar stappen achteruit deden om de boog die de dolk beschreef te ontwijken.
‘Enkel dat ik hoop dat dit je genoeg voldoening zal geven om de situatie van je af te kunnen zetten,’ fluisterde ik, terwijl ik mijn eigen wapens in het met bloed doorweekte gras liet vallen. Waarschijnlijk verbeeldde ik me de korte, warme glans in zijn ogen, tussen de koude apathie door, voordat hij het lemmet in mijn zij boorde. Door de schok sloegen mijn armen tegen zijn schouders en mijn handen streken nog een laatste keer langs zijn rug. Het was de enige omhelzing die ik ooit nog van hem zou ontvangen, dat was zeker.
‘Zie dit als een waarschuwing, het laatste, miserabele restje vriendschappelijkheid dat je nog van mij zult krijgen, ter ere van een lange vriendschap. Verdwijn, keer niet om en waag het niet je ooit nog eens in mijn blikveld te vertonen, want ik kan je verzekeren dat ik dan niet zo vrijgevig zal zijn met mijn vergevingsgezindheid.’ Bloed begon pas echt te stromen toen hij het wapen lostrok en hij me van zich af duwde, met een blik die boekdelen sprak. Hij walgde van me, van wat ik was geworden en waar ik toe in staat was geweest.
‘Zoals je wenst,’ fluisterde ik, voordat ik me omdraaide en weg strompelde richting de bomenrij. Uit vriend en vijand, met vervaagde grenzen, ontstond een pijn die groter was dan de wond van het wapen dat me het leven had kunnen ontnemen en een gemis dat te groot was om alleen de doden te kunnen omvatten.
